Ode aan de tranen van de uitvaartverzorger

17 november 2021 | Sabrina

Ze start haar welkomstwoord in de aula van het crematorium
Het zit stampvol met mensen
die net getuige waren
van een onvergetelijk
indrukwekkend eerbetoon:
Honderdvijftig militairen vormden een erehaag
Acht bevriende dragers tilden haar op hun schouders
En toen…
Stond de stoet stil
In de verte
Een geluid dat ik alleen ken uit films
Dfff dfff dfff dfff
Steeds dichterbij
Steeds luider
Ineens niet alleen zichtbaar
Maar ook voelbaar
Twee helikopters
Vlogen laag over ons
En brachten haar een laatste groet
En diegene die het tot dan toe droog hield
Brak…
Zo ook de uitvaartverzorger
Die de bijeenkomst opent met een warm welkom
Ze refereert aan hoe bijzonder onze vriendin is
Dat ze als “burgervrouw” dit eerbetoon verdient
Ze kijkt naar haar
Houdt haar adem even in…
En schiet vol…
Het is doodstil
Even laat ze haar tranen gaan
Neemt dan een slokje water
En zegt
“Dit wil ik even uitleggen
Ik ken haar ook
We hadden dezelfde oncoloog”
Een golf empathie gaat door iedere aanwezige
En ze krijgt applaus…
Onze lieve vriendin krijgt het meest waardige afscheid wat je je voor kunt stellen
En na de uitvaart
Krijgt het zinnetje:
“Sorry, het lukte me niet om professioneel te blijven”
Wat mij betreft voortaan altijd de reactie:
“Gelukkig niet!”
Alle lof voor haar puurheid
Haar kwetsbaarheid
Ik gun deze wereld daar veel meer van…
Daarom deze:
Ode aan de tranen van de uitvaartverzorger
En….
Ode aan mijn vriendin die dit teweeg heeft gebracht…

Door Charlotte van der Pluijm over Nicole van der Wou